Είχα να κάνω ποδήλατο 10 χρόνια και αν μου έλεγες πριν 6 μήνες ό,τι θα έπαιρνα μέρος στο Ecotopia Biketour αυτό το καλοκαίρι, θα γελούσα. Αλλά το έκανα, και τα έφερα εις πέρας από την αρχή του Ecotopia Biketour 2014 μέχρι το τέλος. Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο όταν γνώρισα τους διοργανωτές αυτής της χρονιάς στην Θεσσαλονίκη. Ήρθαν στη συνέλευση του Σχολείου, του ελεύθερου κοινωνικού χώρου, και ζήτησαν να χρησιμοποιήσουν το χώρο για την ανοιξιάτικη συνάντηση του Biketour. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για ένα ποδηλατικό ταξίδι και παρότι μου φάνηκε υπέροχη ιδέα, αμέσως σκέφτηκα ότι δεν είναι για εμένα. Είχα να κάνω ποδήλατο από τα 14 μου, δεν είχα ποδήλατο και δεν ήξερα τίποτα για ποδήλατα ή το πώς επισκευάζονται. Ήταν παράλογο ακόμη και να το σκέφτομαι. Αλλά ήταν κάτι που έκανε την ιδέα να κολλήσει στο κεφάλι μου. Αναλύοντάς το υπήρχαν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να συμμετέχω, ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων που ήθελα να δοκιμάσω εδώ και καιρό.
Η ιδέα του μακροχρόνιου-χαμηλού κόστους ταξιδιού ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου τα τελευταία δύο χρόνια. Το πλάνο μου ήταν να συγκεντρώσω χρήματα και να ξεκινήσω από κοντά στην περιοχή μου, τα Βαλκάνια ή την Μεσόγειο, αυτό βέβαια θα μου έπαιρνε τουλάχιστον μέχρι το επόμενο καλοκαίρι για να το προετοιμάσω και να το οργανώσω. Συμπτωματικά το Biketour γινόταν στα νότια Βαλκάνια, ήταν φθηνότερο από το να ταξιδεύεις με λεωφορεία ή τρένα και συνέβαινε τώρα. Επιπλέον το να ταξιδεύεις με μια ομάδα ακουγόταν πολύ πιο ασφαλές και πιο διασκεδαστικό!
Ο συλλογικός τρόπος ζωής ήταν κάτι άλλο που σκεφτόμουν για αρκετό καιρό. Το να ζεις μαζί με μία ομάδα ανθρώπων, να μοιράζεσαι τις εργασίες και να συναποφασίζεις, το να μαθαίνει ο ένας από τον άλλο σε καθημερινή βάση, είναι ένας τρόπος ζωής που ήθελα να δοκιμάσω. Το Biketour φαινόταν σαν μια ιδανική ευκαιρία για να το δοκιμάσω προσωρινά και να δω πως μπορώ να ζήσω μαζί και να λειτουργήσω με μία ομάδα ανθρώπων που δεν ήξερα καν από πριν. Φυσικά το να γνωρίσω διαφορετικά και ενδιαφέροντα άτομα από όλο τον κόσμο ήταν ένα ακόμη πλεονέκτημα.
Ένας άλλος τρόπος ζωής που με ενδιαφέρει πολύ είναι ο βιώσιμος και το Eco-topia Biketour ακουγόταν σαν το κατάλληλο μέρος για να γνωρίσω ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον και να μάθω νέους τρόπους για να το σέβομαι και να το προστατεύω. Ακόμα σκεπτόμενη το μέλλον φαντάζομαι τον εαυτό μου να ζει σε μία οικοκοινότητα και κοιτώντας στη λίστα με τα μέρη που θα επισκεπτόταν το biketour αυτό το έτος είδα πολλά τέτοια εγχειρήματα κοντά στην περιοχή μου που θα με ενδιέφερε πολύ να επισκεφθώ και να δω από κοντά.
Συνολικά το Biketour φαινόταν το ιδανικό μέρος για να δοκιμάσω όλα αυτά τα πράγματα που σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό συνδυασμένα μαζί. Αλλά τι με σταματούσε; Λοιπόν, δεν είχα ποδηλατική εμπειρία ή ποδήλατο. Επίσης έχω ένα πρόβλημα με τον αυχένα μου και το να ποδηλατήσω μεγάλες αποστάσεις φορτωμένη με όλα μου τα υπάρχοντα δεν έμοιαζε με καλή ιδέα. Και επιπλέον οι γονείς μου θα φρίκαραν αν τους έλεγα τι θέλω να κάνω. Οκ, μερικοί από αυτούς τους λόγους ίσως φαίνονται αξιόλογοι αλλά εξετάζοντάς τους έναν ένα αποδεικνύεται ότι ήταν απλά δικαιολογίες. Μπορούσα να βρω ένα ποδήλατο αν πραγματικά το ήθελα και δεν θα έπρεπε να αφήσω ένα πρόβλημα υγείας ή τους γονείς μου να με σταματήσουν από πράγματα που πραγματικά θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ακόμη, αν τόσοι άνθρωποι μπορούσαν να το κάνουν, μπορούσα και εγώ!
Τι ήταν αυτό που με σταματούσε πραγματικά λοιπόν; Ήταν ο ΦΟΒΟΣ. Φόβος ότι θα αποτύχω, ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι δεν θα είμαι ικανή να ανταπεξέλθω στις φυσικές και συναισθηματικές απαιτήσεις αυτής της εμπειρίας. Φόβος να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχω βιώσει μέχρι τώρα. Αλλά πιστεύω ότι για να εξελιχθείς πρέπει να είσαι ανοιχτός, πρέπει να ωθείς τον εαυτό σου έξω από την ζώνη ασφαλείας σου, πρέπει να αφήνεις τις εμπειρίες σου να σε σμιλεύσουν και να υπερνικάς τους φόβους σου. Και είχα κάνει μια συνειδητή επιλογή να μην αφήσω τον φόβο να με σταματήσει από τα πράγματα που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ακόμη πιστεύω ότι ζώντας μία ζωή βασισμένη στα πιστεύω σου και παίρνοντας κάθε απόφαση βασισμένη στις αξίες και την κοσμοθεωρία σου θα οδηγηθείς στα σωστά μέρη και τους σωστούς ανθρώπους και τελικά στην ευτυχία και την εκπλήρωση. Οι επιλογές μου με είχαν οδηγήσει στο Biketour, ήταν μία ευκαιρία ακριβώς εδώ μπροστά μου να εφαρμόσω όλες αυτές τις απόψεις και τις θεωρίες στην πράξη, έτσι προκάλεσα τον εαυτό μου να την αρπάξει.
Εδώ και ένα χρόνο τώρα έχασα τον παππού μου. Ήταν ο αγαπημένος μου άνθρωπος και πάντα περνούσε χρόνο μαζί μου όταν ήμουν παιδί. Μου έμαθε να χτίζω σπίτια με λάσπη και τούβλα, να φτιάχνω παγκάκια με ξύλα και καρφιά, μου έδινε χαλασμένα ρολόγια και κατσαβίδια για να παίζω με τους μηχανισμούς. Ήταν επίσης αυτός που μου έμαθε να κάνω ποδήλατο και τότε ήταν που ανακάλυψε ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Έκανε εγχείρηση καρδιάς πριν από 8 χρόνια αλλά ξεκίνησε να έχει προβλήματα πάλι και μπήκε στο νοσοκομείο τον Σεπτέμβριο του 2013. Έκανε δύο χειρουργεία και ήμουν στο νοσοκομείο σχεδόν κάθε μέρα αλλά δεν τα κατάφερε. Το τελευταίο πράγμα που μου είπε πριν μπει στο χειρουργείο ήταν ‘Να θυμάσαι, ό,τι βάλεις στο μυαλό σου μπορείς να το καταφέρεις, πιστεύω σε εσένα.’ Δεν έκλαψα μετά τον θάνατό του, υπέφερε πολύ και επιτέλους αναπαύθηκε, έζησε μια ευτυχισμένη ζωή και είχε προσφέρει πολλά στους ανθρώπους γύρω του, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να αποδεχτώ τον θάνατό του. Παράλληλα αποφάσισα να τιμήσω τη μνήμη του κάνοντας κανόνα ζωής την τελευταία φράση του και με το να είμαι αρκετά γενναία ώστε να κάνω τα πράγματα που πραγματικά θέλω στη ζωή μου.
Δύο εβδομάδες πριν την εκκίνηση του Biketour παρακολούθησα μία παρουσίαση για αυτό στο Σχολείο. Απλά ακουγόταν σαν την τέλεια ευκαιρία να βιώσω πράγματα που πραγματικά είχαν σημασία για εμένα και δεν ήθελα να την χάσω. Μετά από αυτό το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το πώς θα το κάνω πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια γιατί σκεφτόμουν το πώς θα βρω ένα ποδήλατο και τον υπόλοιπο εξοπλισμό που χρειαζόμουν. Επιτέλους το ανέφερα στους γονείς μου και αντέδρασαν όπως το περίμενα, μου είπαν ότι είμαι τρελή και ότι δεν θα μου επιτρέψουν να το κάνω. Αλλά είχα πάρει μία απόφαση να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου πει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω.
Δύο μέρες πριν το γκρουπ αναχωρήσει από την Θεσσαλονίκη, επισκεπτόμουν τις γιαγιάδες μου και τον θείο μου στις Σέρρες. Ο θείος μου είχε δύο ποδήλατα που δεν χρησιμοποιούσε πολύ έτσι τον ρώτησα αν μπορώ να δανειστώ το ένα και συμφώνησε. Και έτσι πήρα το ποδήλατο στο λεωφορείο για Θεσσαλονίκη την Τρίτη το απόγευμα. Μετά από αυτό το σημείο οι γονείς μου συνειδητοποίησαν ότι ήμουν αποφασισμένη να πάω και έτσι με άφησαν να δανειστώ τον 15χρονο εξοπλισμό κάμπινγκ τους. Την επόμενη ημέρα έπρεπα να συγκεντρώσω κάποιον βασικό ποδηλατικό εξοπλισμό , μια σχάρα, τις τσάντες που εφαρμόζουν στο ποδήλατο, φώτα, κουδούνι, παγούρι για νερό, σαμπρέλες κ.τ.λ. Το απόγευμα ο μπαμπάς μου με βοήθησε να εφαρμόσω την σχάρα και να αλλάξω τα τακάκια και πήρα το ποδήλατο για μια βόλτα, δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά που καβάλησα ποδήλατο. Μπορούσα να ισορροπήσω και να ποδηλατήσω αλλά δεν είχα ιδέα πώς να χρησιμοποιήσω τις ταχύτητες . Αυτό έπρεπε να το επιλύσω αφού φτάσω εκεί. Εκείνο το βράδυ πακετάριζα τα βαλιτσάκια μου μέχρι τις 2.00 π.μ. ενώ σκεφτόμουν αν αυτό που κάνω είναι πραγματικά τρελό και αν το μόνο που θα καταφέρω είναι να σκοτωθώ όπως έλεγε η μαμά μου. Σφύζοντας από αδρεναλίνη δεν μπόρεσα να κοιμηθώ και πολύ εκείνο το βράδυ από το άγχος και τον ενθουσιασμό μου μέχρις ότου να πάρουμε το λεωφορείο μας στις 7.00 π.μ. την Πέμπτη. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα το ταξίδι μου συντροφιά με αμφιβολίες και τη σκέψη ότι μπορεί μέσα σε 5 μέρες μπορεί να γυρίσω πίσω γιατί δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω στην ποδηλασία, αλλά τουλάχιστον ήμουν αρκετά γενναία ώστε να το προσπαθήσω.
Περίπου σε 5 ώρες φτάσαμε στα Σόφια και έπρεπε να κάνω για πρώτη φορά ποδήλατο σε μια μεγάλη πόλη και επίσης με το ποδήλατο μου φορτωμένο. Δεν πήγε όσο άσχημα όσο περίμενα, άλλο από το ότι η αλυσίδα μου βγήκε στα πρώτα 200 μέτρα, πήγε καλά. Μέσα στις επόμενες μέρες είχα να μάθω πώς να χρησιμοποιώ τις ταχύτητες. Για κάποιο λόγο το να ανεβαίνω ανηφόρα με την μεγάλη ταχύτητα μου φαινόταν πιο εύκολο και για να ανέβω το μικρό λοφάκι στο πάρκο στο δρόμο για το μέρος όπου κοιμόμασταν στα Σόφια μου κοβόταν η ανάσα.
Για την πρώτη μεγάλη διαδρομή είχαμε να κάνουμε περίπου 50 χιλιόμετρα και να ανεβούμε ένα βουνό. Επίσης ξεκινήσαμε πολύ αργά, μετά τις 15.00 μ.μ. και βρήκα το κομμάτι της ανηφόρας πολύ δύσκολο. Έπρεπε να σταματάω κάθε 10’ 5’ για να βρω την αναπνοή μου και μέχρι την ώρα που φτάναμε ήμουν εξαντλημένη, ήταν σκοτεινά, τα φώτα μου δεν έκαναν και πολλά και κάποιες στιγμές έμενα πίσω χωρίς να μπορώ να δω κανέναν μπροστά. Ήμουν στα πρόθυρα του να βάλω τα κλάματα και αναρωτιόμουν γιατί έβαλα τον εαυτό μου σ’αυτήν τη θέση, αλλά οι τρομαχτικοί θόρυβοι που ερχόντουσαν απ΄το δάσος με έκαναν να συνεχίζω. Αποδείχτηκε ότι οι τελευταίοι περίμεναν όχι πολύ μακριά. Μετά από λίγο πέρασε ένα βαν που σταμάτησε και ρώτησε αν ήμασταν από το Ecotopia Biketour, απαντήσαμε ‘Ναι.’ Και αποδείχτηκε ότι ήταν ο Φίλιπ, ο οικοδεσπότης μας. Είπε ότι ήμασταν πολύ κοντά και ρώτησε αν μπορούσε να βοηθήσει παίρνοντας κάτι στο βαν. Ήταν σαν από μηχανής Θεός και αμέσως απάντησα ‘Εμένα, παρακαλώ’. Μετά από μερικά γέλια, φόρτωσε εμένα και το ποδήλατό μου για τις τελευταίες μερικές εκατοντάδες μέτρων. Είχα ξεπεράσει τα όριά μου αλλά με λίγη απρόσμενη βοήθεια τα είχα καταφέρει!
Μετά από αυτήν την τραυματική εμπειρία προσπάθησα να είμαι όσο πιο προετοιμασμένη γίνεται για τις ημέρες ποδηλασίας, να φεύγω νωρίς και να συνεχίζω χωρίς μακρά διαλλείματα. Το να έχω ένα φτηνό mountain bike με μικρούς τροχούς και φαρδιά λάστιχα δεν βοήθησε καθόλου. Σύντομα διαπίστωσα ότι δεν μπορώ να κρατήσω τον ίδιο ρυθμό με άλλους και έπρεπε να βρω τον δικό μου. Μετρούσα τα άτομα που με προσπερνούσαν για να ξέρω ότι ακόμη βρίσκονται κάποιοι πίσω. Έτρεμα μήπως μείνω πίσω και χαλάσει το ποδήλατό μου γιατί δεν είχα ιδέα πώς να το φτιάξω. Σταδιακά έγινα πιο γρήγορη και έμαθα να επισκευάζω τα βασικά έτσι ώστε ένιωθα αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να ποδηλατώ κυρίως μόνη, ακόμη και 80χ.μ. από την Πρίστινα στην Πρίζεν, παρά την βροχή, τους άθλιους οδηγούς, τους στενούς δρόμους και τα ενοχλητικά σφυρίγματα και κορναρίσματα στο δρόμο…. Έτσι ανέπτυξα μια αγάπη για την ποδηλασία και άρχισα να προσμένω την κάθε μέρα ποδηλασίας, κάθε χιλιόμετρο και κάθε ανηφόρα και το αίσθημα της ικανοποίησης κάθε φορά που έφτανα στον προορισμό.
Αλλά δεν ήταν μόνο η ποδηλασία που έμαθα να αγαπώ στο Biketour. Μου έδωσε τόνους αυτοπεποίθησης στο να κάνω πράγματα που δεν ένιωθα αρκετά άνετα να κάνω πριν. Αρχικά μόνο η ποδηλασία ήταν πολύ δουλειά για εμένα οπότε δεν αναλάμβανα να κάνω άλλες εργασίες στις ημέρες ποδηλασίας. Περιοριζόμουν στο να αναλαμβάνω το μαγείρεμα και την καθαριότητα τις ημέρες που δεν είχαμε διαδρομή, εργασίες που έκανα και στο σπίτι και ένιωθα πιο άνετα με αυτές. Σιγά σιγά προσπάθησα να αναλαμβάνω και άλλες εργασίες και μέχρι το τέλος τις είχα δοκιμάσει όλες, ακόμη και αυτές που με τρομοκρατούσαν στην αρχή όπως το να πάρω τρείλερ ή να κάνω τον συντονισμό. Όταν είχα πρωτοφτάσει στο biketour ένιωθα ότι δεν ξέρω τίποτα και ότι υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω αλλά στο τέλος ένιωθα ότι μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα. Κέρδισα πολύ αυτοπεποίθηση στο να δοκιμάζω καινούργια πράγματα και ξεπέρασα μερικές από τις ανασφάλειές μου. Το ότι γράφω αυτό το κείμενο είναι ένα παράδειγμα.
Φυσικά το Biketour δεν είναι τέλειο. Μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες ένιωσα μεγάλη απογοήτευση. Αυτό ήταν κυρίως γιατί είχα μεγάλες προσδοκίες όταν πήγα. Τα παιδιά στην Θεσσαλονίκη έμοιαζαν τόσο οργανωμένοι και ικανοί να δουλεύουν καλά μαζί και η παρουσίαση έκανε το biketour να φαίνεται ιδανικό, έτσι είχα δημιουργήσει στο μυαλό μια εικόνα όπου όλα λειτουργούν τέλεια και όλοι επικοινωνούν τέλεια μεταξύ τους. Αυτό φυσικά δεν ήταν καθόλου ρεαλιστικό. Διαφορετικά άτομα έχουν διαφορετικές προσδοκίες και προοπτικές και όταν έρχονται τόσα πολλά διαφορετικά άτομα που δεν γνωρίζονται από πριν μαζί είναι λογικό να υπάρχουν διαφορές απόψεων και στάσεων. Μερικοί ήταν εκεί για να κάνουν ακτιβιστικές δράσεις, μερικοί μόνο για διακοπές, μερικοί ήταν πιο επικεντρωμένοι στα τεχνικά θέματα της καθημερινής ζωής και άλλοι στις διαπροσωπικές σχέσεις. Και φυσικά τίποτα δεν λειτουργούσε τέλεια. Η επικοινωνία δεν ήταν πάντα καλή, δεν κάναμε όσα εργαστήρια και συζητήσεις θα επιθυμούσαμε, πολλές φορές δεν σκεφτόμασταν τόσο το περιβάλλον και πολλές φορές δεν αγοράζαμε από μικρούς παραγωγούς και βιολογικά αγροκτήματα. Όπως και οπουδήποτε αλλού οι άνθρωποι πολλές φορές δεν εκπλήρωναν τις αποφάσεις που έπαιρναν και δεν τηρούσαν τους κανόνες που έθεταν ή στους οποίους συμφωνούσαν. Αλλά αυτός ήταν ένας χώρος όπου αυτό μπορούσε να συζητηθεί ανοιχτά και να υπάρξει μια προσπάθεια να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνει και να προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις για τα θέματα που προέκυπταν.
Στο Biketour έμαθα πολλά για τον εαυτό μου, τι ταιριάζει σε εμένα και τι μπορώ να βελτιώσω. Είδα την ανάγκη να συμβιβάζομαι περισσότερο και να προσπαθώ να δω τα πράγματα από την οπτική των άλλων. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν πολύ διαφορετικές ανάγκες και αυτό που είναι το καλύτερο για κάποιον σε κάποιες καταστάσεις μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι το καλύτερο για κάποιον άλλο. Ακόμη μου άνοιξε το μυαλό σε πράγματα που δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικά για εμένα αλλά αποδείχτηκαν ικανοποιητικά. Γνώρισα μερικά υπέροχα άτομα που πιθανότατα δεν θα είχα γνωρίσει αλλιώς και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτή την εμπειρία. Θέλω να ευχαριστήσω όλους και όλες που συμμετείχαν αυτή τη χρονιά και έκαναν αυτό το ταξίδι τόσο ιδιαίτερο και μου έμαθαν τόσα πολλά με τις μοναδικές προσωπικότητές τους και τις στάσεις ζωής τους. Πραγματικά σας εκτιμώ όλους και είμαι χαρούμενη που σας γνώρισα, ελπίζω να ξαναβρεθούμε στα μελλοντικά μας ταξίδια!
Οπότε αν με ρωτήσεις πώς ήταν η εμπειρία μου στο Biketour δεν υπάρχει μία απλή απάντηση που μπορώ να σου δώσω. Ήταν όλα όσα περίμενα και τίποτα από αυτά. Ήταν μια δοκιμασία και πολλές φορές με έφερε στα όριά μου αλλά το άξιζε απόλυτα. Ήταν μία ενδυναμωτική εμπειρία που μου έμαθε πολλά πράγματα. Ήταν τρεις μήνες από τη ζωή μου πολύ μοναδικοί που δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τα άτομα που γνώρισα εκεί. Είναι μία εμπειρία που συνιστώ σε όλους! Απλά ελάτε χωρίς προσδοκίες, ετοιμότητα να κάνετε πίσω και να συμβιβαστείτε καθώς και να είστε ανοιχτοί σε νέους τρόπους για να κάνετε πράγματα και νέες ιδέες. Ταυτόχρονα όμως φέρτε μαζί και την δική σας προσωπικότητα και μοιραστείτε τις μοναδικές ιδέες και ικανότητές σας.